วิถีชาวบ้าน : ว่าด้วยเรื่องวัฒนธรรมอาหารของชาวเชียงตุง
✨ เมื่อเข้าเขตเชียงตุงจริงๆ จะไม่ค่อยมีตัวเลือกอาหารมากนัก ก๋วยเตี๋ยวคือตัว main รสชาติคล้ายกันหมด อาหารอย่างอื่นก็มีแต่ถ้าเป็นตามร้านจะมีแต่ก๋วยเตี๋ยว และoption เนื้อสัตว์มีน้อยมาก มักมีแต่ลูกชิ้น ซึ่งข้อดีคือเป็นลูกชิ้นสด
นอกนั้นจะมีแต่ผักๆๆ
บรรยากาศร้านอาหารก็จะเรียบง่าย มองดูไม่สะอาดเท่าไหร่ (ก็ไม่สะอาดจริงๆ นั่นแหละ) การพกทิชชู่เปียกไปสำคัญมากค่ะ เพราะมีแต่ฝุ่น และเปื้อนคราบนู่นนี่เต็มไปหมด
ภาพนี้เป็นร้านในตลาดกลาง หรือ กาดหลวงของเมืองเชียงตุง และร้านข้างโรงแรม ที่เอาไว้ฝากท้องค่ะ ไปร้านไหนๆ ก็ก๋วยเตี๋ยว
ถ้าตามบ้านคน อาหารก็จะหลากหลายกว่าก๋วยเตี๋ยวแล้วค่ะ มีโอกาสได้ไปทานที่บ้านคนที่นั่นเลย บอกได้ว่าเด็ดเหมือนกัน ไว้จะลงรูปอีกทีน้า
.
❤️ของกินเล่นที่นี่อร่อย ทีเด็ดคือ “ข้าวซอยน้อย” ไม่ได้เป็นเส้นข้าวซอยอย่างที่เราคุ้นกันนะคะ ข้าวซอยน้อย หรือที่เรียกภาษาเหนือว่า ข้าวซอยน่อย หน้าตาและรสชาติจะคล้ายออมเล็ต+ขนมเบื้อง+ข้าวเกรียบปากหม้อ ใส่ไส้ปรุงรสต่างๆ อร่อยมากกกกก
ออกมาหน้าตาแบบนี้ค่ะ อร่อยสุดๆ รสชาติถึงใจ
พวกของทอดที่นี่ก็อร่อยกรุบกรอบดีค่ะ โดยเฉพาะพวกผักทอดกรอบ
เพลินได้มีโอกาสไปทานข้าวที่บ้านของหัวหน้าทัวร์ชาวเชียงตุง เลยได้ลิ้มรสอาหารเชียงตุงแท้ๆ ที่ชาวบ้านเค้าทานกัน บ้าน “ทองดี” อยู่กลางุท่ง นั่งรถไปไกลมาก ทางเล็กลัดเลาะป่าเขาไปโผล่กลางทุ่ง บ้านเป็นเรือนไม้ยกพื้นสูง หลังคามุงกระเบื้องดินขอ ขึ้นมาบนเรือนเป็นห้องกลางกว้างๆ ทำกิจกรรมเอนกประสงค์ เช่นกินข้าว จะมีห้องนอนแยกไปอีกสองห้องเล็กๆ ค่ะ
ที่นี่ไม่มีไฟใช้ตอนกลางคืน
อาหารจะเน้นผัก เช่น ยำผัก (ซ่าผัก) น้ำพริกถั่ว ปลาเล็กปลาน้อยทอดกรอบ ต้มไก่เมือง ดอกขจร ทานกับข้าวสวย และข้าวเหนียว แซมด้วยน้ำพริกหม่าล่าก็มี
พอเริ่มมืดไฟหมดก็ต้องจุดเทียนกินอาหารกลางแสงไฟ ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะคะ
ส่วนตัวเพลินชอบน้ำพริกถั่วเน่าของเค้า และปลาเล็กปลาน้อยที่จับจากร่องน้ำคูคลองทอดกรอบ อร่อย มันเค็มจริงๆ ค่ะ
คืนสุดท้ายในเชียงตุง เราไปไหว้พระ ชมวิว ปล่อยโคมลอยกันบนดอย สักการะพระธาตุเปียงใจ ไม่มีไฟฟ้า เรานั่งกินข้าวกันใต้แสงเทียนอีกครั้ง โดยคุณทองดีได้หอบอาหารจากบ้านเค้ามาให้เราทานกันถึงยอดดอย
สังเกตว่าคนที่นี่ไม่ค่อยทานเนื้อสัตว์กันเท่าไหร่ ถ้าทานก็จะเป็นเนื้อไก่ เนื้อปลา แทบไม่เห็นเนื้อวัวหรือเนื้อหมูเท่าไหร่ คือมีนะ แต่ไม่ได้กินแบบจริงจังเหมือนบ้านเรา แต่จะเน้นผักเป็นส่วนใหญ่ เมนูทั้งหลายจะรังสรรค์จากผักทั้งนั้น เช่น ยำผัก (ซ่าผัก) หรือแม้แต่การเอาผักมาตำ คั้นน้ำและเคี่ยวให้เป็นวุ้น (ขออภัยจำชื่อผักและชื่อเรียกเมนูนี้ไม่ได้) ปรุงรสหน่อยๆ อร่อยเลยเหมือนวุ้นผักที่มีรส
รวมถึงกินผักสดจิ้มน้ำพริก ผัดผัก แกงผักต่างๆ
เพิ่งมีวันนี้ที่ได้กินไก่เป็นชิ้นเป็นอันค่ะ
คนที่ไม่ชอบทานผักหรือติดเนื้อสัตว์มากๆ มาเที่ยวเชียงตุงอาจกรีดร้องลงแดงได้นะคะ ฮ่าๆ
ส่วนเพลินเป็นคนกินง่าย ทานอะไรก็ได้ เมนูผักก็โอเค ชอบอาหารพื้นถิ่นของเค้ามากด้วยซ้ำค่ะ แต่ทริปนี้ที่เอียนมากคือเอียนก๋วยเตี๋ยวไม่ไหวแล้วจริงๆ
คือทานก๋วยเตี๋ยวได้ แต่ไม่ใช่เกือบทุกมื้อ และเป็นก๋วยเตี๋ยวหน้าตา รสชาติเหมือนกันแทบทุกร้าน และมีแบบเดียวด้วยนะคะ คือเส้นขนาดกลาง น้ำซุปรสเดียวกัน ใส่ผัก และมีแต่ลูกชิ้น ไม่มี option อื่น ฮ่าๆๆ
กลับบ้านนี่บอกลาก๋วยเตี๋ยวไปอีกหลายมื้อค่ะ
Summary
ชาวเชียงตุงนิยมทานเมนูที่เป็นผักส่วนใหญ่ เนื้อสัตว์ไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก ตามร้านอาหารจะมีลูกชิ้น ตามบ้านจะเห็นปลา ไก่ หมู บ้างเล็กน้อย
ร้านอาหารมักมีแต่ก๋วยเตี๋ยวหน้าตา รสชาติคล้ายกัน และมีแต่ลูกชิ้น
ของทอดที่นี่อร่อยหลายอย่าง
ของทานเล่นที่จัดว่าเด็ดคือ “ข้าวซอยน้อย” หรือคำเมืองเรียก “ข้าวซอยน่อย” นั่นเอง (ไม่ใช่ข้าวซอยแบบที่เราเข้าใจ แต่เป็นเหมือนข้าวเกรียบปากหม้อ + ขนมเบื้อง + ออมเล็ต)
เที่ยวเพลิน – Wander the World